Wat. Een. Stank.

Na een voortreffelijk ontbijt in Swakopmund pakte we de spullen in voor een lange reis naar Terrace Bay. Voordat we echt zouden vertrekken moesten we eerst nog even tanken. Wat erg opvalt hier is dat ze je vanaf de andere kant van de straat al staan te roepen en toe te wuiven omdat ze graag willen dat je naar ze toe komt. We gingen tanken en een ander mannetje deed onze ramen af en checkte onze banden spanning. Hij gaf aan dat de bandenspanning wisselde van 2.2 en 1.5. Daar heeft hij 2.2 van gemaakt. 

Eenmaal onderweg kwamen we erachter dat we weer gravel tegemoet gingen en dat we dus een bandenspanning van 1.8 moesten hebben en geen 2.2. We zijn dus omgekeerd om bij het laatste tankstation dat we tegenkwamen de bandenspanning te laten verlagen. Ook daar stonden ze met z’n 5en op een rij te roepen en te gillen. We pakte de eerste pomp en vroegen hem of hij naar onze banden spanning wilde kijken ivm gravel. Uiteindelijk bleek de eerste knakker onze bandenspanning van 1.5 naar 2.9 te hebben gezet, dus we waren blij dat we terug waren gegaan. Nu konden we echt vertrekken. 

Na een uurtje of 2 kwamen we aan bij Cape Cross. Ik schreef geloof ik al ergens dat Zuid-Afrika en Namibië de grootste zeehondenpopulatie van de wereld hebben en bij Cape Cross vind je de meeste daarvan bij elkaar. We betaalde entree en reden richting de waterkant. Thomas stapte eerst uit en ging vervolgens bijna over zijn gier van de stank. We waren gisteren op de boot daar al een beetje door gewaarschuwd: een natte zeehond stinkt niet, maar als ie eenmaal opdroogt kan je ‘m van kilometers ver ruiken. ‘Dead fish’ zoals onze kapitein gisteren zei. Ik stapte ook uit en knoopte mijn sjaal voor mijn mond. Maar op een gegeven moment mocht dat ook niet meer baten. Wat een stank. Echt niet normaal. Ik kan het gewoon niet omschrijven. Maar goed, daarnaast was het wel een heel bijzonder tafereel. Zoveel zeehonden bij elkaar. De een ligt over de ander heen, de jonkies liggen te zuigen en verderop wordt er wat af gestoeid. De geluiden die eruit komen klinken nergens naar dus daar lagen Thomas en ik telkens van in een deuk. 

Na hier een tijdje rond te hebben gelopen waren al onze neusharen verschroeid van de stank dus was het tijd om te gaan. We reden door naar onze eindbestemming. Letterlijk het einde van de snelweg. Je kan het land via deze weg niet verder in dan dit. Aangekomen bij de accommodatie zagen we de locals voetballen. Thomas zijn voetbalhart ging direct harder kloppen (dat het zaterdag was hielp daar ook nog al aan mee). Maar we zijn gaan inchecken want het zag er uit als een vrij serieuze wedstrijd en niet als zomaar balletje trappen met elkaar. 

We zitten op het strand en kijken uit op zee. Dat is alles wat we hebben. Geen WiFi. Geen supermarkt. Geen stadje. Niks. 

Ook wel even lekker zo relaxt. SkipBo tussenstand staat op 2-1 voor Thomas. 

Na het avondeten zijn we lekker gaan slapen. Morgen gaan we richting Twyfelfontein (of zoals ze het in de Engelse beschrijving zeggen; the doubtfull fountain)