Bumpy Ride

6 uur, de wekker gaat. Vandaag is de eerste ‘grote afstand dag’. Eerst genoten we van een lekker ontbijtje. Een eitje op maat op een geroosterd broodje en fruit in overvloed. Na het ontbijt checkte we uit en reden we naar de supermarkt. Er was een grote spar op 5 minuten afstand dus daar hebben we even twee 3 liter water kannen gehaald, wat fris, koeken, chips en een borstel. Een borstel ja, want mevrouw Kulsdom vergeet nog wel eens wat...

Na de boodschappen vertrokken we richting Sossusvlei. Een toch van 5 a 6 uur (uiteindelijk 7) waarvan 45 minuutjes asfalt en de rest gravel. Ik moet zeggen, een bijzondere ervaring. De eerste kilometers waren erg indrukwekkend. Niet alleen doordat je in een landschap rijd wat echt stereo type Afrika is, maar ook omdat we in die eerste uurtjes al heel veel dieren hebben vast kunnen leggen. Allereerst zagen we aapjes. Die hadden we gisteren ook al gespot, maar toen hadden we de camera nog niet bij de hand i.v.m. de nieuwe rij-ervaringen. Er was er 1 die er voor ging zitten. Erg fotogeniek en dus echt een foto om nu al trots op te zijn. Daarna zagen we zwijntjes. Denk aan pumba, van de lion king, zulke!!! Echt lief, maar die rende direct weg. Even later zagen we op de weg, in de verte, een aantal zwarte vlekjes. Is het poep? Zijn het vogels? Totdat we dichterbij kwamen, de staarten verticaal in een hoek van 90 graden omhoog gingen en er naar de kant werd gestormd. Stokstaartjes!!!! Ook die hebben we van ver kunnen vast leggen. Verder nog paarden, koeien en herten.

Een stukje later zijn Thomas en ik van plek gewisseld. Nog geen kwartier later hoor ik Thomas keihard: STOP, TERUG! Ik schrok me rot en ik dacht, heb ik iets dood gemaakt? Maar niets was minder waar. Ik ging in mijn achteruit totdat ik opnieuw het stopsein kreeg. Links van de weg zagen we een zebra. Liggend, opengereten en opgegeten. Aan de kop en bovenkant zag je dat het een zebra was. De rest was allemaal karkas. De ingewanden waren al verorberd. Thomas is uitgestapt voor een foto. Ik bleef, voor de veiligheid van mijn maag rustig zitten waar ik zat. 

Na verloop van tijd werd via de bergen en de haarspeldbochten de daling ingezet. Moet je je voorstel: gravel, haarspeldbochten, links rijden, rechts zitten en dan de afgrond naast je. Na mijn maag zijn ook mijn zenuwen en zweetklieren aardig aan het werk gezet, maar het is gelukt. En, niet om op te scheppen, maar Thomas heeft zich geen moment onveilig gevoeld. 

Na een plaspauze langs de weg zijn we weer geruild en heeft Thomas het laatste meest hobbelige stuk gereden. Het was oncomfortabel en angstig. Niet zozeer omdat wij het evt niet zouden redden maar vooral hadden we angst voor de auto en diens banden. Een trilplaat in de gym was er niks bij. Niet overdreven. Maar ook dat hebben we (lees: wij en de auto) overleefd en zo rond 4 uur reden we het terrein op van de accommodatie. Om ons heen is niks meer te bekennen dan zand, woestijn en zo’n 20 andere huisjes. Een erg indrukwekkend gezicht. 

Op dit moment liggen we bij het zwembad bij te komen van de reis en zien we langzaam de zon ondergaan achter de bergen en rotsen die heel erg in de verte te zien zijn. 

Straks gaan we eten en direct slapen. Morgen worden we om 6:45 verwacht bij de ruimte waar gegeten kan worden en worden we op excursie meegenomen op kosten van FOX. We zijn erg benieuwd. 

Maar voor nu, gaan we even verder met zegeningen tellen!